ස.මී.ප.තා.ව

දිය බිදක් පිරි තණ පතක් මහ පොළොවට සමීප වන්නේ යම් සේද මා එතරම් ඔබ ට සමීප ය............

නි.ක්.මී.ම..................

මියෙමින් රැකීමට ඔබෙ පණනල කළ ප.රි.ත්‍යා.ග.යෙ.න්  නෙළුමක් වී අසල කළ පි.දු.මෙ.න්  ප්‍රමෝදයට පත් ව කළ න.ම.ස්.කා.ර.යෙ.න්  අනතුරැ ව  කළ නි.ක්.මී.ම


මම දෙනෙත් පියන් හැර බලමි
ඔබෙ රැව මොහොතකටවත් මගෙ දෙනෙතින් නික්ම නොයන්නෙ ඇයි ?
රැය දහවල දහවල රැය පැය මිනිත්තු තත්පර ගෙවී යයි.
ඔබ මගෙ මතකයෙන් ඉක්ම නොයන්නෙ ඇයි ?
එක් කලක දී අපි හැම විටම එකටම සිටියා
දැන්........
ඔබ කොහේ ද ? මා කොහේ ද ?
ජීවිතය කොහේ ද ?
ජීවිත ගමන පුරාවට ඔබෙ සෙවණැලි වැටී මැකී නොයන්නෙ ඇයි ?
මේ නිහඩ බව තුළ තවදුරටත් නිහඩ බවක් නෑ
ඕනෑකම තිබුනත් ඔබ හා දොඩන්නට ඊට ඉඩක් නෑ
මන්ද ඔබ බොහෝදුර ගිහින් මා හැර........


මම දෙනෙත් පියන් වසමි
මගෙ සිහිනයන් තුළ පවා ඔබ සැරිසරන්නෙ මන් ද ?
මගෙ ජීවිතයට කඩා වැද මගෙ සිහිනයන් පවා මට නැති කළේ මන් ද ?
දැන් ඔබ දුන් සිහිනයෙහි මා නිරතුරැ ව අවදියෙන්
මතකයන් අමතක නොවේ
යළිත්..යළි යළිත්
හදවතේ සැරිසරා ඔබෙ රැව සොයයි
ඉනිදු නොනැවති..පියවර හඩක් ඇසෙන විට
ඔබ ආවදෝ විමසා මා පෙලයි
හමායන සුළං රොදක ඔබෙ සුවද දැව ටී විත්
මගෙ සුසුම් සුවදවත් කළා
වේදනාව ගැන මා කෙළෙස කියන්න ද ?
අනේ හැකිනම් තව එකම එක සැරයක් විත්
සිනහව කදුළු රැදී මගෙ හදවතේ සැරිසරන
ඔබේ මතකය රැගෙන යන්න
මා සන්තක ව ඇති මගෙ ජීවිතය
රැගෙන යන්න........

ප.රි.ව.ර්.ත.න.ය.............

you fill up my senses

like a night in a forest

like the mountains in spring time

like a walk in a the rain
like a sleepy blue ocean
you fill up my senses ;

come fill me again........

come let me love you

let me give my life to you

let me drown in your laughter

let me die in your arms

let me lay down beside you

let me always be with you

come let me love you

come love me again.........

සිරැරෙ සෑම ජීව අංශුවකට ම මට ඔබ ව හැගෙනවා....
හරියට වනාන්තරයක ගත කරන රාත්‍රියක් වගෙ හුදකලා මිහිරක්....
හරියට වසන්ත කාලයක මීදුමෙන් වෙලාගත්ත කදුයායක සිටිනවා වගේ ප්‍රබෝදමත් ස්පර්ශයක්....
හීන් පොද වැහි බිදු වැටෙන මන්දාරම් වැස්සක පියමැනීමක් වගෙ අසිරිමත් හැගීමක්....
වියළි කර්කශ වුන කාන්තාරයක හමායන සීන් සීතල මුහුවෙච්ච තද සුළගක් වගේ සුවදායක හැගීමක්....
නිල් පාට මහා සාගරයේ නිදා ගැනීමක් වගේ චමත්කාර සුවයක්....
මෙ ඇත්තමයි..මට ඔබ ව දැනෙනවා.....
එන්න ආයෙමත් ඇවිත් මාව ජීවත් කරන්න....


බිදක් මට ඉඩදෙන්න ඔබට ආදරය කරන්න....
හැකිනම් මගේ ජීවිතය ම ඔබට දෙන්නට මට ඉඩ දෙන්න....
ඔබේ සිනාවේ කිමිදෙන්න ට මට ඉඩදෙන්න....
ඔබේ දෙඅත් මත මියැදෙන්නට මට ඉඩදෙන්න....
ඔබට කිට්ටු ව වැතීරී ඔබව විදගන්නට මට ඉඩදෙන්න....
හැමවෙලේ ම ඔබ සමගම මේ ජීවිතය දියකර හරින්න ට මට ඉඩදෙන්න....

ඔබ ට ආදරය කරන්න ට මදක් මට ඉඩදෙන්න....
ආයෙත් ඇවිත් මට ආදරය කරන්න....

නෙත් මානයට සොදුරැ ව හසු වූ හග්ගල.....................

 

හග්ගල දී දුටු අහිංසක සුවයක්..................

න.ම.ස්.කා.ර.ය

පොඩිම දේටත් හිත රිද ව ගෙන
රිදුණු සිත හෙමි හෙමින් පිරිමැද
ජීවිතය මත සතුට අතුරන
හිමි සදුනි මට.... මහමෙරයි ඔබ..

නුඹ ගැබර මැද එළිය විහිදන
දහස් ගණනක් තරැ රටා මැද
එළිය දුන් මහ අදුර දුරැ කර
සකි සදුනි මට....සරා සද ඔබ..

සොයා මංපෙත් නොදැක දිවිමග
කතර නොම දැන රිදුම් දෙන සද
සිතට සැනසුම සෙවණ සලසන
හිමි සදුනි මට....නුගරැකකි ඔබ..

සබරගමු කැටබිත.........

ගෑ හුණු දිය ව ගිය කළ විරිත්තන

පිළිබිඹු යථාර්ථය කුරැටු ගෑ
හද බිත්හි ආත්මාවලෝකනය,
                           ................සබරගමු කැටබිත................
මෙසේ පවසයි........

"වසුරැ පිඩක් වුව මසුරන් යැයි තලු මරන කෙළි තොල්ලන් කරනම් ගසන සමාජය සුජාත සරස්වතිය අභිසරැලියකට අන්දමින් සිටී.එහෙත් ඕ අංගවිකල කිරි සප්පයන් නොවැදුවා ය.ඇති පදමට පදම් වී තෙම්පරාදු වී සින්නක්කර දුක කරපින්නාගෙන නිවැරදි මගකට බට ඔවූහූ ලාබ , බාල , ලෝකෝත්තර ලෝකයෙන් පන්සල් බිමකට පය තබමින් සිටිති .එහෙව් පුනරාගමනයකදී හමුවන තොත්ත බබාලා ට කයියෙක් හෝ ගෝනී බිල්ලෙක් නොවී බබා වචනයෙන් ම හාදකම් පෑවේ මේ කලියුගය බැවින් මය. එහෙව් යුගයක වෙසෙන සද සිතට තනිකම දුක , තැවුල , වැඩි ඈතක නොවුණි . ඉන් විඩාපත් ඔවුහු ඒවා අපූර්ව ආකෘතීන් යොදා අකුරැ කරන්නට වූහ .කාලයා එයට "සරසවි කුරැටු ගී"යැයි නම් තැබීය .හුදෙක් එහි වන සෑම පද්‍යයකම නොව අකුරැ කළ සියල් කදුළකම , සුසුමකම , හසරැල්ලකම පවා වන්නේ මහමෙරක මනුෂ්‍යත්වය ගැබ් වූ කතාන්දරයයි . "

පසුගිය දා සබරගමු විශ්ව විද්‍යාල භූමියේ දී කලඑළි දැක් වූ කළමනාකරන අධ්‍යයන පීඨයේ රැවන් ජයසිංහ ගේ සබරගමු කැටබිත සරසවි කුරැටු ගීයට එසේ නිවදන් සපයන්නේ ය .බාහිර සමාජයට නිරාවරණය නොවූ බිහිදොර අභිමුව විලාප දෙන සිතුවිලි වල දෝංකාරය යථාර්ථවාදී විශ්වයට වර්තනය උදෙසා සබරගමු කැටබිතෙන් බිදක් මෙසේ වැහි කිරිල්ලිය මත සටහන් කළෙමි .මේ තුළ ඇත්තේ දුක , කදුළ , සුසුම , ආදරය , හසරැල්ල , හාස්‍යය ද මුසු වූ මිනිස් ජීවිතයන් හී පණ ගැහෙන ජීව අංශු බව කිව යුතු මනාම ය.සසැදීම , විචාරය , විවේචනය ඔබ සතු අයිතිය වන්නේ ය.ඔබ මේ සංස්පර්ශ කරන්නේ සබරගමු සරසවියෙ බිත්ති , ඩෙස් පුටු , ලී කුටි මත ලියවුණ අපගේ , පෙර මෙහි විසූ ඔවුන් ගේ ජීවිත කතාව යි.

01.කදුළ ඉකි ලා
     තෙමී අස්වනු
     පුරන් වූ වග
     කාට කියමි ද?

02.හැන්දෑවේ වලාපෙළ ඇවිදින්
     ඉර අහසෙ හැංගුව ම
     සියපතක් මියැදෙන්නේ කොහොමද
     ඔය හැටිම සන්සුන්ව
     හීන් සුළගක් ඇවිත් සීතල ට
     මල් පෙතිත් රිදවද්දී සීරැවට
     නටුවකට හිමිවුනේ කොයිබින්ද ඉවසිල්ලක්
     මේ හැටිම සියපතක් නටුවක් සේම
     සන්සුන්ව දුක දරාගත්තා ට
     ගෙවන්නෙ කෝම මේ ජීවිතය.....................

03.ශිෂ්‍ය . හෙට ගෙදර යනවා
     බලේ අණ . බෑ හෙට කැටයක් තියනවා
     ශිෂ්‍ය . අනිද්දා යනවා
     බලේ අණ . අනිද්දා පිකට් එකක්නෙ
     ශිෂ්‍ය . ලබන සිකුරාදා ගිහින් සතියක් ඉන්නවා
     බලේ අණ . එහෙම කොහොමද -?කලා උළෙල කරන්නෙ අපිද?

04.රජකම ගන්නට රජ ගෙදරට ගියයි සිතූ
     අම්මා දනී නම් මේ සරසවියෙ තතු
     ගෙන ගොස් බොහෝ ‍කල් මේ දුක් විදින පුතූ

05.උන්......
     කැට හොල්ලලා
     පිකට් කරල
     අපෙ ලෝකේ ගෙනාවදෙන්
     එතකන් අපි
     ලෙක්චර් යමු.
                           - කුහක ආත්මාර්ථකාමියා -

06.අව්ව සැරද ? නෑ එළියයි......

07.නිතර සිනාසෙන යුවතියට..........
     බර නැද්ද
     නුඹට ඔය
     වෙස් මුහුණ...

08.හිතුවෙ ලස්සන දවසක්
     ඒත්
     ඔයා ඔතන අල
     මම මෙතන මල

09.හිරිකටු ඔයට පෙම් බැදි
     හා ගල ද මා ලෙසින් තනි වී
     සිටිනවා ඈතක ට වී බලා
     දයාවියෙ ගොළු කරන් සෙනෙහස............

10.පාළු සීතල ගොම්මනේ
     දොරක් ළග කළුවර වුණත්
     ගෙට අරන් එයි මුදු සහන් පත්
     ගල ගාන රෑ සදේ රැස් හෙට
     මල් පිපුණු රග නොදැන රැව විද
     පයින් පර මල් පළු කරන් අද
     පියලි පියලෙන් බිදින ඉක්ම
     තැනිය හැකි නොවේ තව මලක් හෙට................

වැහි කිරිල්ලි........

කුරැලු ලෝකෙ වැහි කිරිල්ලී ගැන කියවෙන්නෙ බොහොම අඩුවෙන්.blog එකට නමක් හිතද්දි මේ නම මතකයට ආවේ අහම්බෙන්.අවුරැදු 21ක් ජීවත් වුනාට වැහි කිරිල්ලි ගැන දැන ගත්තේ ඊයේ පෙරේදා.වැහි කිරිල්ලි බොහොම ආඩම්බරයි ලු.අනික් කුරැල්ලෝ තිබහක් ආවහම දිය කඩිති ,මඩ කඩිති වලින් පිපාසාව නිවා ගත්තට වැහි කිරිල්ලි එහෙම නෑලු.අහසින් දිය පොදක් වැටෙන කල්ම බලාගෙන ඉන්නවා පිපාසාව සන්සිදුව ගන්න.මේ හැම දෙයක්ම මට කීවෙ ජීවිතේ මට හමු වුණ අපුරැ මිනිසෙක්.ජීවිතේ නොමි‍යෙන ලෙසට තැන්පත් වුණ එ කතාව නිසයි blog එක ලෝකේ දාහක් වචන අතරින් වැහි කිරිල්ලි වුණේ.වැහි කිරිල්ලී හා මම එක්ක බැදුණ තව අතුරැ කතා තිබ්බත් වැහි කිරිල්ලී ව තේරැම් ගන්න මම ඉඩ හරිනවා.කවදාහරි නිදහස් මොහොතක මේ පද අතරේ හැංගුන කතාව තේරැම් ගන්න.


වැහි කිරිල්ලි........
අහස රිදවා කදුළු ඉල්ලා
කෑ ගසා හඩනා
දුර අහසේ සැරිසරනා
සසල කර සිත නැගෙන දුක් ගී
හඩ හඩා ගයනා
ඔබයි මා සිත අහසේ රදනා
වැහි කිරිල්ලී........

මොහොතක ට හෝ අවසානයේ
පිපෙනු දුටුවෙමි
සෙනෙහසේ
අසෙනිය මල්........
කෙසේ නම් මා ඔබ රකින්න ද
ලියු කවිකම් නෙතු බරද මේතරම්........

උදා නොවුවද වස්සානයේ
පිපෙනු දුටුවෙමි
සෙනෙහසේ
අසෙනිය මල්........
කෙසේ නම් මා නොවිද යන්න ද
සුවද මල් නම්
සිත වසග වෙනවා නම්........

පද ඉන්ද්‍රසිරි සුරවීරගේ......                                               

ගෙවුන දිනක් ගැන මතකයක්........

පසුගිය දා අපේ අය ආදරවන්තයන්ගෙ දිනය සැමරැවා.සුපුරැදු විදිහට ම ආදරය එක දිනකට විතරක් සීමා කරන්න පුලුහන් ද කියන කතිකාවත් මේ සතිය පුරාවට ම අසන්නට දකින්නට ලැබුනා.මොන කතා කොයි විදිහට කළත් ආදරය ආදරයම යි.ආදරය කියන්නේ ජීවිතයේ ආත්මීය බව සංවේදී ව සංස්පර්ශ කරන පුදූමාකාර සිතිවිල්ලක් බව නම් අවිවාදිතයි.ආදරේ නමින් අවුල් වෙන ජීවිත දකින ඇසෙන අනු සංස්කෘතියක ජීවත් වෙන මට නම් හැගෙන්නෙ ආදරේ පුදූමාකාර සංයමයකින් සහ ඉවසීමකින් සිදු කළ යුතු කැප කිරිමක් ලෙසට බව නොකියා ම බැරි ය.කෙසේ මුත් පසුගිය 2010.02.14දා නර්මදා තරංගි මාතරගේ නමින් ඉරිදා ලක්බිමේ පිටු අතර සැගවිලා තිබ්බ මේ කවි පදයන් හි පිළි රෑ ඔබගේ මගේ යැයි හැගෙන තරම් සමීප බවකින් එය ගෙත්තම් කරල තිබ්බා.


මේ මහා නුඹ ගැබර මැද
පෑයු රන් තාරකාවක් ලෙස
දුකදූලු පිරැණ මගේ හදවත ට
නුඹ පෑයුවේ හරි අපුරැවට........

ඔය දෙනෙත් අද්දර දැහැන්ගත
මසිත ඇහැරැනෙ හෙමි හෙමිහිට
සෙත් කවක් වැනි හදවතේ මැද
මා නමින් මැදුරැ තැනුනිද පුදුමයි මට........

ජීවිතෙ බොහෝ දුර ගෙවා පැමිණුන
තනි මගෙ රිදුම් බොහොමයි නොපෙනෙන
මගෙ හද හා සම සමව යන්නට
නුඹ නිමැවුනේ කෝමැයි පුදුමයි තවම මට.........

අතැර දා මහ පාර අද්දරින් හැරී බොහෝ දුර
යන්නෙපා තනිවෙවි අදුරේ මගෙ හිත
රන් ඔටුනු නැතත් කම් නැතිද පළදන්න
හිත පිරැන සෙනෙහස විදින්නට ඉඩදෙන්න........

සරසවිය..........

සරසවිය මියුරැ සිහිනයක්.ජීවිතය, ඉගෙනුම ,ආදරය එකට මුසු වෙලා ගලා ගෙන යන සරසවි ජීවිතයේ වීන්දනීය සීමාවන් සංස්පර්ශ කළ හැකි හොදම මාර්ගයක් වන්නේ සරසවි කුරැටු ගීතයි.සබරගමුව සරසවියේ කියවීම් ශාලාවෙන් (රීඩිම) අහුලාගත් ජීවිත අත්දැකීම් හි රසයයි මේ.

සරසවියට එන්න මට ලැබුනා      සවිය

මම හිතුවා එකයි මගෙ ජීවිතෙ      අවිය

නිමා වෙද්දි වසර තුනක ජීවිත   කෙළිය                                   
ගන්න සිද්ධ වෙනවා දෑතට            අවිය

ජීවිතේ මගෙ නොවෙයි

එය අද නුඹේ වෙලා........
අතීතෙත් මගෙ නෙවෙයි
එය නුඹ අරන් ගියා........
හෙට දිනත් මගෙ නෙවෙයි
නුඹ නමින් කැප වෙලා........
ඉතින් මගෙ ආත්මෙ ම
නුඹ නමින් ලියවෙලා........ (අනුපමා 28.09.2007)

සද රොටිය

හිරැ ලිපේ දා
පුලුස්සා
කන්නද අම්මෙ
මම....
බඩගින්නට                   

හග්ගල කදු අතර........

පි.දු.ම

මගෙ වෙහෙර ඔබ..........
සුපුල් නෙළුමක් ව
පිපෙන්නට හැකි ය මට
අබියසින් ඔබ..........

මගෙ නෙළුම ඔබ..........
සිහිල් දිය පහරක් ව
රකින්නට හැකි ය මට
චණ්ඩ සැඩ රළින් ඔබ..........

මගෙ නදිය ඔබ..........
මුරැගසන් වරැසාවක් ව
පුරවන්න හැකි ය මට
ආදරෙන් ඔබ..........


මගෙ දිවිය ඔබ.......... 
නවතන්න හැකි ය මට
ගැහෙන හද ගැස්ම මතු
නමින් අප ආදරය.........